Jullie zijn een ambitieus koppel en jullie staan midden in het leven. Jullie zijn succesvol in het werk, de financiën zijn goed voor elkaar en jullie hebben fijne mensen om jullie heen. Maar in jullie relatie rommelt en schuurt het.

Je bent niet elkaars eerste serieuze liefde en hadden beiden het gevoel dit keer in elkaar echt 'de ware' gevonden te hebben. En toch merken jullie dat dit niet altijd even makkelijk gaat als dat jullie je op voorhand hadden voorgesteld, waardoor jullie meer en meer gaan twijfelen of jullie het samen wel gaan redden. Jullie hebben het haast niet meer over dingen die er echt toe doen, jullie hebben het gevoel van elkaar te verschillen als Venus en Mars en quality time samen heeft ook geen prioriteit meer. 

Herkennen jullie dit? 

• Na het verbreken van je vorige relatie is je romantisch ideaal behoorlijk in duigen gevallen. De liefde die zo vanzelfsprekend leek, bleek een illusie. Nu zijn jullie elkaar tegengekomen en willen jullie niets liever dan samen oud worden. Maar dit blijkt lastiger dan gedacht. Jullie zijn al een tijdje samen en een van jullie spreekt de wens uit om te gaan samenwonen. Samen fantaseren jullie hierover door. Tot dat de plannen wat meer concreet worden en je maag ervan om draait. Je wilt wel, maar je voelt je bang. "Wat nou als ook deze relatie weer stuk gaat?"  Gevoelens van paniek spelen op. Angst om te binden, maar ook om elkaar te verliezen wisselen zich bij jullie beiden af waardoor de relatie niet veilig voelt. Een knipperlicht relatie als gevolg. Jullie kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. Boosheid, wanhoop en verlangen wisselen zich af. Je wordt er gek van en jullie beginnen er meer van overtuigd te raken dat een fijn relatie er voor jullie niet in zit. 

• "Ben je nou niet eens klaar met die persoonlijke ontwikkeling van je? Kun je niet weer gewoon normaal doen?" Opmerkingen als deze klinken steeds vaker en komen meer tussen jullie in te staan. Jij vindt de investering in je persoonlijke ontwikkeling fijn en belangrijk om te doen. Je partner daarentegen houdt vast aan de stelling "Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg." De verbinding die jullie hadden lijkt langzaamaan te verdwijnen. Waar je in het begin nog goed samen op één lijn zat voelt het nu alsof jullie uit elkaar groeien. Waar één van jullie graag met zijn/ haar persoonlijke ontwikkeling bezig is, heeft de ander steeds meer het gevoel de ander niet meer te begrijpen.  

• "Jeetje, ben ik bij mijn ex weggegaan, blijk jij ook zo te zijn?!" Los van elkaar hebben jullie na de beëindiging van jullie vorige relatie bedacht wat je in een volgende relatie anders zou willen doen. Jullie vonden het niet nodig om het hier met elkaar over te hebben, want met deze nieuwe liefde zou het vanzelf allemaal wel anders en beter gaan. In de eerste jaren leek dit ook zo te zijn. Maar inmiddels lijkt het of jullie ideeën over wat een goede en fijne relatie is steeds meer uit elkaar liggen en lijkt het alsof je nu tegen dezelfde problemen aanloopt als in je vorige relatie. De gesprekken hierover lopen altijd uit op verwijten.

• "Corrigeer 'm nou toch eens! Waarom laat je toch steeds een loopje met je nemen? Wie is hier nou de ouder? Je ex heeft zeker weer wat ingefluisterd?! " Waar je in het begin dacht de leukste bonuskinderen van de wereld te hebben, merk je steeds meer irritaties op! Je hebt geprobeerd het hier met elkaar over te hebben, maar deze gesprekken lopen steeds meer uit op ruzie. De irritatie naar de kind(eren) loopt op en ook de ruzies tussen jou en je partner.  

• "Jij moet overal regels voor hebben he? Het moet altijd op jouw manier en het kan nooit eens een keer anders." Je wordt er moe van. Steeds vaker heb je het gevoel dat het niet uitmaakt wat jij belangrijk vindt. Er wordt toch niet naar je geluisterd. Je voelt je niet gezien en gehoord door je partner en je merkt dat je er steeds vaker voor kiest om je eigen gang te gaan. Gewoon alleen, zonder gezeur. De communicatie tussen jullie verwaterd, jullie hebben geen interesse meer in elkaar en moeilijke gesprekken gaan jullie uit de weg. 

Jullie relatie komt steeds meer onder spanning te staan en jullie spreken steeds vaker naar elkaar uit dat "als dit het is, dan hoeft het niet meer voor mij." 

Steeds vaker ploppen gedachten op als "zie je wel, ik ben geen goed relatie materiaal" en "voor mij is een goede relatie niet weggelegd." En soms zie je daar ineens weer even de persoon waar je oud mee wilde worden.  

Waar/ wanneer zijn we elkaar kwijtgeraakt? Hoe hebben we dit kunnen laten gebeuren? Heeft het nog wel zin om aan onze relatie te werken? Waarom lukt het anderen wel en ons niet?